Wayne's achtergrond in life coaching, samen met zijn werk bij het helpen van organisaties om gezinsvriendelijk beleid op te bouwen, geven hem een uniek perspectief op vaderschap.
Kinderen hebben zowel een moeder als een vader nodig, en het gaat niet alleen om familiesolidariteit. Kinderen hebben zowel de opvoedingsstijl nodig die de meeste moeders in het gezin brengen, als een meer uitdagende en op de echte wereld gebaseerde stijl die de meeste vaders aangeboren lijkt te zijn.
Dus hoe verschillen de opvoedingsstijlen van vaders en moeders, en hoe kunnen we ze in een gezin combineren om de kinderen ten goede te komen terwijl ze opgroeien en zich voorbereiden op het leven?
Een waarschuwing is belangrijk. Deze verschillende stijlen kunnen worden overgeneraliseerd op basis van geslacht. In sommige gezinnen kunnen moeders veeleisender zijn en vaders zorgzamer. Maar de essentiële sleutel is om de verschillende opvoedingsstijlen in evenwicht te brengen en de beste impact uit de mix te halen.
Moeders hebben over het algemeen een meer verzorgende rol. Ze lijken een aangeboren vermogen te hebben om onderscheidingsvermogen te hebben met hun kinderen. Ze zijn bijvoorbeeld vaak meer afgestemd op de specifieke behoeften van een baby dan een vader. Er is gewoon een emotionele band tussen moeder en kind die een vader gewoon niet krijgt.
Bovendien hebben moeders de neiging om veel meer te verbaliseren met de kinderen. Een deel van die tendens is dat vrouwen over het algemeen meer verbaal zijn dan mannen. Die stijl manifesteert zich meestal in het ouderschap, waar moeder meer woorden van bevestiging geeft, haar verwachtingen duidelijker uitdrukt en problemen met discipline 'uitspreekt'.
Moeders stellen over het algemeen de behoeften van hun kinderen boven die van henzelf. Ze lijkt 'voorbedraad' te komen tot zelfopoffering; misschien begint dat met een zwangerschap waar de fulltime fysieke zorgrol van een moeder zo dramatisch is.
Vaders zijn over het algemeen meer gericht op het hebben van hoge verwachtingen van hun kinderen en moedigen hen aan om die consequent waar te maken. Ze hebben de neiging om zich minder te concentreren op het zich goed of veilig voelen van een kind en meer op het uitdagen en helpen van hen om zich voor te bereiden op het omgaan met de echte wereld. De emotionele band die een moeder heeft, wordt niet vaak gerepliceerd bij vaders. Mijn vriend, die tweelingzonen heeft, vond het bijvoorbeeld heel moeilijk om ze als baby uit elkaar te houden; hun moeder had er helemaal geen problemen mee.
Hoewel vaders niet zoveel verbaliseren als moeders, zijn ze meestal directer en gebruiken ze minder woorden. Ze lijken misschien 'te zwaar' voor de moeders, maar hun taaiheid is geworteld in het helpen van kinderen om voorbereid te zijn op het echte leven. Vanuit disciplinair oogpunt hebben ze de neiging om sneller consequenties op te leggen en dan later te praten.
Vaders zijn ook minder zelfopofferend, althans op een voor de hand liggende manier. Hun offers zijn meestal meer gericht op het gezin als geheel en minder op individuele kinderen.
Uit het onderzoek blijkt duidelijk dat vaders een cruciale rol spelen in het leven van hun kinderen. En vaders erkennen meteen dat moeders ook essentieel zijn. De belangrijkste vraag is dus hoe de verschillende rollen en stijlen kunnen worden gecombineerd tot een samenhangende benadering van effectief ouderschap.
Er zijn een aantal nadelen die in een gezin komen als deze opvoedingsstijlen niet effectief worden gemengd.
Het vinden van de juiste balans tussen opvoedingsstijlen is de sleutel tot succes. Balanceren en mengen vereisen zorgvuldig nadenken en handelen.
Samenwerken om uw opvoedingsstijlen te combineren, vergt veel werk en specifieke aandacht. Maar de positieve impact op uw kinderen als u effectieve co-ouders probeert te zijn, kan echt verbazingwekkend zijn en al het werk waard. Zet uw kinderen op de eerste plaats, erken dat verschillende stijlen niet slecht zijn, maar gewoon anders, en communiceer samen als ouders en u zult merken dat dit hele opvoedingsproces een veel lonender proces is.